از بس که از ترس این که نگاهم به نگاهی گره بخورد....

آنرا بر کف جاده ها انداخته ام...

عاشق که میشوی....

مراقب خودت باش..!

شبهای باقیمانده ی عمرت ؛

به این سادگی ها صبح نخواهند شد.....!

دكتر;پاي نسخه ام بنويس:

"ممنوع الملاقات"

بگذار  تنهاييم دليل پزشكي داشته باشد

كاش ميشد فرياد زد...

اي ادمها.........

جواب "دوستت دارم"،"مرسي" نيست

تمام غصه هاي دنيا را

ميشود با يك جمله تحمل كرد:

خدايا ميدانم كه مي بيني...

همه ی ما

فقط حسرت بی پایان

یک اتفاق ساده ایم

که جهان را بی جهت ،

یک جور عجیبی جدی گرفته ایم.....!

اي سهراب...

خانه طلبت باشد!

دل من سخت گرفته است

بگو شانه ي دوست كجاست

باران که میبارد...

تمام شهر پر از فریاد من است

که می گویم : من" تنها " نیستم ؛ تنها منتظرم!

گرچه آنکه عوض شدنش بعید است... عوضی شدنش قطعی است!

تو که نمی پرسی...

خودم می گویم:

حالم خوب است؛

فقط گاهی چیزی از ته قلبم می جوشد و..

تا چشم هایم بالا می آید....

آن هم چیزی نیست.

من خوبم...

" جاده "

چقدر بی رحم و طولانی میشود

وقتی میفهمد ؛

کسی در مسیر تنهاست....

آهای فلانی . . .

به زخم هایم خیره نشو !

خود می دانم عمیقند . . .

با نگاهت به آتش میکشی وفاداریم را !

مگر تنها ندیده ای ؟ ؟ ؟

روی قبـــرم بنویسید:

" موریانه ها زهرمارتان باد "

این تـَـن کــه می خورید پـُـر از حسرتهای شیرین بود ...

هر شب …
به خودم قول می دهم که
فراموشـت کنم !
وقتی عکست را می بینم
تو را که نه ...
قولم را فراموش می کنم… !

بلافاصله پس از مرگم
مرا به خاک نسپارید!
دوستانم عادت دارند
همیشه دیر بیایند!

بستی تو تا بار سفر از خونه ی ما
خاموش و سرده بی تو این کاشونه ی ما
رفتی سفر ای بی خبر از ماتم دل
جای تو غم شد همدم و همخونه ی ما
هر جا میرم یادت همیشه هرگز ازم جدا نمیشه
هر چند که این سفر کوتاهه اما دلم رضا نمیشه